Het is een vreemd jaar. De kerstboom staat sinds een week of 2 in haar volle glorie te schitteren in mijn woonkamer, maar het kerstgevoel ontbreekt nog wat. Dit jaar zullen we bij het kerstdiner niet met de voltallige familie aan de keukentafel aanschuiven. Mijn jongste broer en ik + vriend L. zullen op de eerste kerstdag naar het ouderlijk huis in Assen afreizen, en oudste broer + gezin op de 26e. Er wacht ons een gespleten kerstmis.
Opzich ben ik er niet ontzettend rouwig om, Ik ben sinds een kleine week geminderd met mijn medicatie, en zodoende, meer nog dan normaal, wat prikkelgevoelig. De kinderen van mijn broer zijn herrieschoppers. Niet meer dan andere kinderen overigens. Maar zoals ik vanochtend al tegen L. verkondigde; ik mis nu al dat kerstgevoel, waar ik sta te roken, buiten, aan de andere kant van de schuifdeur in de keuken, terwijl ik het feestelijk tafereel gadesla wat zich afspeelt in de warmte; mama die met potten en pannen staat te hannesen in de keuken, mijn broertje die zijn volgende speciaalbiertje opentrekt onder toeziend oog van pa die zich afvraagt of hij de juiste heeft gekocht, terwijl de kinderen met lego, poppen of blokken spelen. Het ultieme kerstgevoel voor mij is dat. Het niet werkelijk kunnen deelnemen aan de festiviteiten, maar weten dat kerstmis daar is, met al haar drukte en gezelligheid, terwijl de schuifdeur me beschermt tegen het lawaai. Ik glimlach bij de gedachte. Dit is feest.
L. voelde zich gisteren wat gefrustreerd en boos vanwege de huidige situatie in de wereld. Een gevoel wat ik herken. De verschillen tussen ons worden in dat gevoel duidelijk. Waar ik mijn sociale media volledig links laat liggen in deze tijden (ik keek sinds jaren al geen nieuws meer, maar via Facebook komen de belangrijkste dingen nog wel tot me), verwikkelt L. zich in online discussies over wereldleiders, massahysterie en de waarheid achter covid.
Het is een vreemd jaar. Zoals ik gisteren tegen hem zei, ik ben zo blij dat hij hier is, in deze bizarre tijden. We kunnen niet anders dan gigantisch dankbaar zijn dat we elkaar hebben. Dat iedereen gezond is en dat we deze donkere dagen niet in eenzaamheid vertoeven. Dit is kerstvreugde in tijden van crisis.
Soms vraag ik me af of alle maatregelen die momenteel gelden in de maatschappij nog in verhouding staan. We beschermen een groep oude/kwetsbare mensen tegen het virus dat de wereld in haar greep houdt. Maar maken we op deze manier niet ook gezonde mensen ziek? Zelfs de sterkste mensen die ik ken, hebben moeite met hoe de wereld momenteel is ingedeeld. Gisteren sprak ik een vriend over de “corona-depressie”, dat had hij op het nieuws gezien. Lijden we daar momenteel niet allemaal aan? Worden we niet allemaal op een of andere manier ziek gemaakt door alle sancties die gelden? Of dat nu mentaal (ik kan me alleen maar indenken hoe mensen die doorgaans al last hebben van depressie zich nu voelen), fysiek (ik ga zelf nooit naar de sportschool) of financieel (ik dank u Wajong) is. Is het ’t werkelijk waard om de gezondheid van alle inwoners van een natie in gevaar te brengen om die kleine groep te beschermen?
In de eerste instantie wel. De eerste lockdown was nodig en goed, denk ik. Maar het duurt te lang. We worden nu allemaal ziek, zwak en misselijk van de situatie. De mensheid lijdt. De maatschappij bloedt.
Wat we dan moeten doen? Geen idee. Ik ben alleen maar zielsgelukkig met het feit dat ik niet hoef te beslissen over wat we als mensheid, natie of regering moeten doen in deze situatie. Ik ben dankbaar dat ik er toch niets aan veranderen kan, ook al zou ik het willen. Ik probeer mijn eigen leven te leven, zo goed en zo kwaad als dat gaat, en de mensen om wie ik geef zoveel mogelijk te ondersteunen in dit ziekmakend wereldbeeld. De hoop dat het snel anders, of “zoals vroeger” wordt, heb ik al lang opgegeven. Het nieuwe normaal is daar, en we zullen inderdaad moeten wennen aan dat normaal, of je je nu houdt aan de maatregelen of niet.
Aan eenieder die dit leest: ik hoop dat je een liefdevolle kerst zult vieren. Of dat nu met opa en oma is, met een goede vriend, of bij de voedselbank. Ik vermoed dat liefde het enige is dat ons momenteel op de been kan houden. Dus heb lief! Begeer! Houd van elkaar, en houd elkaar, als je het beide wilt en aandurft, heel even stevig vast.
Kris Vesseur is componiste, schrijfster en theatermaakster. Iedere maand schrijft zij een blog over een thema rondom beschermd wonen. Ze is gediagnosticeerd met schizofrenie en woont zelf in een beschermde woonvorm. Haar werk is doorspekt met haar psychische kwetsbaarheden en wat dat met haar leven doet. Ze beschrijft het op zowel pijnlijke als hilarische wijze. Voor meer van haar werk kan je haar website ProductiefLabiel bezoeken.
